Vele verhalen heb ik als spreekster mogen vertellen.
Verhalen groot en klein van mensen jong en oud die afscheid moesten nemen van het leven.
Ik heb het altijd ervaren als een hele dankbare en mooie taak waarin je mensen neerzet zoals ze zijn geweest, met al hun kanten, gewoontes en diversiteit.
Verhalen die je meegeeft aan hen die achterblijven om als een herinnering
te koesteren en te bewaren.
Omdat ik mijn tijd steeds meer nodig heb om uitvaarten voor te bereiden en uit te voeren is er geen ruimte meer om met alle aandacht en ruimte levensverhalen te schrijven.
Dat betekent echter niet dat ik een dienst/samenzijn niet voor kan gaan en vorm kan geven, maar ik heb jullie, de nabestaanden erbij nodig.
Ik vraag families tegenwoordig om zelf herinneringen op te schrijven aan hun dierbare en daar komen verrassend mooie verhalen uit.
Natuurlijk kan ik die namens hen voorlezen, maar met een beetje hulp en het geven van vertrouwen zien we dat nabestaanden het toch vaak zelf willen doen.
Samen creëren we dan een vorm die passend en, met ondersteuning van muziek en beelden, het leven van een dierbare rond maakt.
En wat is het dan fijn om te zien hoe trots men is als het dan lukt om het zelf te doen. Daarmee wordt het nog persoonlijker en nog meer eigen.
En mocht het zo zijn dat je alles uit handen wilt geven dan ken ik een aantal fijne mensen die verhalen vertellen die raken in het hart en die passen bij
hoe wij met mensen om willen gaan, namelijk dichtbij, met gevoel en gewoon zoals we zijn.
Ze hebben ieder hun eigen stijl, achtergrond en persoonlijkheid. Daarom heb ik hen gevraagd zich hier te presenteren.
Zij zijn niet in dienst van ons maar werken zelfstandig.
Wij kunnen contact met hen opnemen, maar dat kun je ook zelf doen.
Ik heb er alle vertrouwen in dat de invulling van het afscheid bij hen in goede handen is.
Zij 'werken' allen vanuit hun hart.
Katinka
Graag stel ik jullie hieronder voor aan Eva, Angelique, Desire en Inge .
Eva Schuurman
Foto: Lotte Bosschieter
Jij en ik tot aan het eind
tot ik je zal wiegen,
tot jij je te ruste in mijn schoot
en kraaienpootjes vliegen.
Tot mijn spreekstem wiebelt
en jouw tred vertraagd,
tot mijn sluike haren dun
en de tijd ons draagt.
Tot jouw rimpels als de lijnen
van onze plattegrond
zodat ik altijd nog de weg vind
naar jouw mond.
Mijn naam is Eva Schuurman en ik ben spreker, schrijver en dichter.
Het is mijn wens om van woorden zinnen te maken
zodat herinneringen kunnen worden bewaard in monumenten van taal.
Sinds 2011 doe ik dat op de gelukkigste dagen in mensenlevens,
namelijk als trouwambtenaar.
Sinds 2021 mag ik dit doen op de verdrietigste dagen in mensenlevens,
namelijk als uitvaartspreker.
Dit doe ik niet omdat ik er altijd van gedroomd heb,
maar omdat ik heb ervaren hoe waardevol het is om een verhaal
te mogen dragen wanneer er schouders nodig zijn.
Omdat het ertoe doet op de juiste manier afscheid te nemen;
omdat het lief mag zijn, mooi en lichtvoetig.
Omdat het zorgvuldig en kwetsbaar is en
omdat de juiste woorden en de juiste benadering alles betekenen
in het waarachtig en respectvol weergeven van een dierbare.
Omdat op de juiste manier afscheid nemen alles betekent
in het voortzetten van het leven van nabestaanden
en het eren en koesteren van herinneringen.
Dus bied ik bij deze mijn schouders en mijn pen aan,
mijn stem, mijn ogen en mijn mededogen.
Dan zijn mijn handen haast doorzichtig
maar nog altijd in de jouwe,
omdat ik bibberend mijn laatste wens
aan jou zal toevertrouwen:
"Jij en ik totdat het stil,,
ik nooit meer van je zijde wijk,
zodat we samen tot het einde
en dan tegelijk."
Angelique Thuis
"Afscheid nemen betekent de geboorte van een herinnering".
Mijn naam is Angelique Thuis, getrouwd en moeder van drie prachtige tieners.
Ik ben geboren en getogen in de Achterhoek.
Naast mijn baan als docente in het MBO onderwijs ben ik sinds 2021 ook uitvaartspreekster.
Mijn opleiding heb ik gevolgd bij GaandeweG in Wilp.
Afscheid nemen van een dierbaar persoon wil je graag op een persoonlijke, zorgvuldige en respectvolle manier vormgeven. Ik wil hierin graag de verbinding maken.
Ieder mens is uniek en verdient daarom een uniek afscheid. Een afscheid dat de persoon recht doet.
Mijn liefde voor (het begeleiden van) mensen zal hierbij ondersteunend zijn.
Ik zal luisteren naar wat er nodig en wenselijk is. Dit vertaal ik in woorden tijdens het afscheid, uiteraard in samenspraak met de nabestaanden.
Het leven raakt je
Je leert verbinden
Maar ook weer los te laten
In je hart kun je altijd samenzijn
Want liefde stopt niet bij de dood
Mobiel: 06-19132036
Desire Wenting
Wanneer een dierbare verwacht of onverwacht komt te overlijden, is dat een ingrijpende gebeurtenis, een verdriet dat elke naast staande weer anders ervaart.
Om je heen zijn mensen nodig die goed luisteren en mee kunnen bewegen in de wensen en behoeften die op dat moment belangrijk zijn.
Op mijn visitekaartje staan twee zinnen.
-Troost bij verlies.
Het is heel troostend om herinneringen op te halen, te vertellen over het geleefde leven, wat hem of haar zo bijzonder maakte en wat betekende je voor elkaar.
Luisteren en inleven zijn vaardigheden waaraan in de opleidingen veel aandacht is besteed.
Ik ben destijds begonnen met het volgen van de training uitvaartleiden door gemeenteleden, via PKN-Nederland en heb aansluitend, om mijn blikveld te verbreden, de opleiding tot het spreken bij uitvaarten gevolgd bij GaandeweG in Wilp.
Door mijn werk als vrijwilligster in een hospice, ervaar ik dat afscheid nemen en loslaten families dichter bij elkaar kan brengen, maar soms niet alle vragen een antwoord krijgen.
Ik ben opgegroeid op een boerderij en heb al van jongs af aan gezien dat leven en afscheid nemen bij elkaar horen.
Ik heb een grote affiniteit met het agrarische leven op het platteland.
Ook ben ik van jongs af aan meegegaan naar de Pkn-gemeente, waar ik beschikbaar ben geweest voor meerdere taken.
Als de overledene geloofsvertrouwen ervaarde, kan ik daar aandacht aan schenken en taal voor vinden die verstaanbaar is voor iedereen.
-Zachtheid en Liefde voor wat blijft.
Het is ‘goed’ wanneer na afloop wordt gezegd, “Het was een mooi en warm afscheid.
De kinderen kregen een plek, de muziek vulde de gesproken woorden mooi aan en er was rust en ruimte voor een lach en een traan.
Wat hij voor ons betekende en wie zij ten diepste voor ons was, houden we vast en het houdt ons vast!”
Desire Wenting-Jansen
Inge Mondeel-Kasteleijn
Hoor mij nog in stilte,
voel mij in de wind.
Zie mij in het water,
als herinneren begint.
Luister wat de storm zegt,
proef die druppel dauw.
Koester elke herinnering,
dan ben ik steeds bij jou.
Na een overlijden hoor je vaak uitspraken als 'Woorden schieten tekort, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, hier zijn geen woorden voor.' Logisch, want bij zo'n verdrietige gebeurtenis, valt menigeen even stil. Juist in die momenten van stilte, in alle rust en ruimte, ben ik er om met jou op zoek te gaan.
Om naar boven te halen hoe de overledene heeft geleefd, wat de overledene voor anderen betekende en wat we willen onthouden.
Woorden vinden voor hetgeen we toch nog wel heel graag één keer willen zeggen.
Ik, Inge Mondeel-Kasteleijn, een Zelhemse met Achterhoekse nuchterheid, die houd van aanpakken,
serieus is met een vleug humor, maar bovenal een doe-maar-gewoon mentaliteit heeft, kan die woorden voor jou opschrijven en uitspreken.
Een afscheidsceremonie verzorg ik altijd vanuit mijn hart, waarbij mijn levensmotto
'Want was er niet dat beetje liefde, dan had je nergens houvast aan' steeds de leidraad is.
Zo zal ik jouw dierbare met liefdevolle woorden gedenken, op de dag van het onherroepelijk afscheid.
Wanneer je liever zelf schrijft, kan ik voor jou spreken, of juist andersom.
Belangrijk voor mij is dat wij goed bij elkaar passen en het helemaal gaat zoals jij dat wenst.
Groots of juist klein, ingetogen, eenvoudig of uitbundiger, vergezeld met symbolen, rituelen.
Alles mag, alles is oké, als het maar goed voelt voor jou. Dus hoor ik een keer ergens "joa, joa",
dan weet ik natuurlijk, dat ik het nèt iets anders moet doen!
Verdriet om verlies kan ik invoelen maar helaas niet wegnemen. Wel kan ik samen met jou een mooie invulling geven aan het laatste afscheid. Dan gaat loslaten al een beetje richting anders vasthouden en wordt een basis gelegd voor troostrijke herinneringen. Dat is fijn, omdat het leven na verlies, nou eenmaal nooit meet hetzelfde zal zijn.
Mag ik je helpen, met woorden, wanneer ze tekort schieten?
Liefdevolle groet,
Inge
